Για δεκαετίες, η παγκόσμια οικονομία βασίστηκε σε ένα βασικό δόγμα: τη διαρκή διαθεσιμότητα φτηνής εργασίας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Όμως αυτό αλλάζει ριζικά. Από την Κίνα μέχρι το Βιετνάμ, την Ινδία, το Μεξικό και την Τουρκία, ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι οργανώνονται, διεκδικούν υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες, ανατρέποντας τα θεμέλια της βιομηχανικής παγκοσμιοποίησης όπως την ξέραμε.

Στην Κίνα, οι νεότερες γενιές δεν αποδέχονται πλέον το μοντέλο των 14 ωρών εργασίας για λίγα δολάρια. Η περίφημη κουλτούρα του “996” (9π.μ.–9μ.μ., 6 μέρες τη βδομάδα) δέχεται πλέον έντονη αμφισβήτηση, ενώ μεγάλες απεργίες έχουν ξεσπάσει σε εργοστάσια υψηλής τεχνολογίας.

Στο Βιετνάμ, αυξάνονται οι περιπτώσεις εργατικών κινητοποιήσεων. Ενώ η χώρα θεωρείται η “νέα Κίνα” για τη μεταποίηση, οι εργάτες απαιτούν τώρα μισθούς που πλησιάζουν το διπλάσιο των επιπέδων του 2015.

Ακόμη και στο Μεξικό —παραδοσιακός χαμηλόμισθος βιομηχανικός κόμβος— καταγράφονται μαζικές παραιτήσεις σε κέντρα συναρμολόγησης, καθώς οι εργάτες βρίσκουν εναλλακτικές σε logistics και gig economy.

Το αποτέλεσμα είναι ένα αυξανόμενο εργασιακό κόστος, που μεταφέρεται πλέον σε τιμές προϊόντων, logistics και επενδυτικές αποφάσεις. Εταιρείες αναγκάζονται να επαναξιολογήσουν πού και πώς παράγουν, ενώ οι κυβερνήσεις αναζητούν τρόπους να διατηρήσουν την ελκυστικότητά τους χωρίς να αγνοούν την πίεση για κοινωνική δικαιοσύνη.

Η εποχή όπου το κόστος εργασίας ήταν απλώς «ένα νούμερο» σε Excel έχει περάσει. Η εργασία αποκτά ξανά πολιτική και κοινωνική ισχύ — και αυτό διαμορφώνει το νέο πρόσωπο της παγκόσμιας παραγωγής.

Μετάφραση και προσαρμογή από Bloomberg, Financial Times & The New York Times