Τα δεδομένα έχουν μετατραπεί στο πιο στρατηγικό «πόρο» του 21ου αιώνα — και οι χώρες του κόσμου σπεύδουν να αναπτύξουν εθνικές πολιτικές για data centers, τα κέντρα δηλαδή όπου αποθηκεύεται και επεξεργάζεται το ψηφιακό τους μέλλον. Από τη Δανία μέχρι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και από τη Σιγκαπούρη μέχρι την Ιρλανδία, τα data centers αντιμετωπίζονται πλέον ως υποδομή εθνικής σημασίας, αντίστοιχη με τα λιμάνια ή τα εργοστάσια ενέργειας.

Η αιτία είναι απλή: χωρίς data centers, δεν υπάρχει τεχνητή νοημοσύνη, δεν υπάρχει cloud, δεν υπάρχουν υπηρεσίες. Και όσο ο όγκος δεδομένων αυξάνεται εκθετικά —λόγω της AI, της απομακρυσμένης εργασίας, του IoT και των ψηφιακών υπηρεσιών του Δημοσίου— τόσο αυξάνει η ανάγκη για τοπική, κυρίαρχη υποδομή.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη καταγράψει εκτίναξη επενδύσεων σε υποδομές data, ενώ η ΕΕ προχωρεί σε Data Act και εθνικές στρατηγικές κυριαρχίας δεδομένων (data sovereignty). Η Κίνα επιβάλλει αυστηρούς κανόνες εντοπιότητας (data localization), απαιτώντας από τις εταιρείες να αποθηκεύουν τα δεδομένα εντός συνόρων.

Παράλληλα, όμως, δημιουργούνται νέες ενεργειακές και περιβαλλοντικές προκλήσεις: ένα μεγάλο data center καταναλώνει ενέργεια όσο μία μικρή πόλη, και η ψύξη του απαιτεί τεράστιους υδάτινους πόρους. Γι’ αυτό και χώρες όπως η Φινλανδία και η Εσθονία πειραματίζονται με έξυπνες λύσεις όπως η χρήση αποβλήτων θερμότητας για τηλεθέρμανση.

Το ερώτημα για κάθε χώρα δεν είναι μόνο αν θα προσελκύσει επενδύσεις σε data centers. Είναι αν θα μπορεί να τα ελέγχει, να τα ρυθμίζει και να τα αξιοποιεί ως εθνικό κεφάλαιο.

Μετάφραση και προσαρμογή από The Economist, Politico & Reuters