Η παγκόσμια κρίση νερού δεν είναι πια απλώς περιβαλλοντική ή κοινωνική — είναι και οικονομική. Η συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση, η μόλυνση των υδάτων και η επιδείνωση της κλιματικής αλλαγής καθιστούν το νερό έναν από τους πλέον σπάνιους και πολύτιμους φυσικούς πόρους του μέλλοντος. Και οι αγορές το έχουν ήδη αντιληφθεί.

Το νερό έχει πλέον εισαχθεί στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγο (CME) ως προθεσμιακό προϊόν (futures), με στόχο να επιτρέψει σε επιχειρήσεις, αγρότες και επενδυτές να «προστατευτούν» από την αβεβαιότητα στην τιμολόγησή του. Παράλληλα, τεχνολογικές εταιρείες, επενδυτικά funds και δημόσιοι οργανισμοί αναπτύσσουν λύσεις για:
    •    Μεταφορά νερού μεταξύ περιφερειών με αγοραπωλησίες
    •    Αφαλάτωση και αποθήκευση με εμπορικά μοντέλα
    •    Έξυπνα δίκτυα διαχείρισης νερού με στόχο την ενεργειακή και οικονομική αποδοτικότητα

Η ιδιωτικοποίηση των υποδομών ύδρευσης και η εμπορευματοποίηση του νερού προκαλούν ήδη κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις. Οι επικριτές προειδοποιούν για “υδάτινες ανισότητες” και κίνδυνο αποκλεισμού πληθυσμών από βασικές ανάγκες. Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του water investing υποστηρίζουν ότι χωρίς επενδύσεις, η προσβασιμότητα και η ασφάλεια του νερού απειλούνται από τη χρόνια υποχρηματοδότηση.

Στο επίκεντρο βρίσκεται το ερώτημα: είναι το νερό ανθρώπινο δικαίωμα ή εμπορεύσιμο προϊόν; Και αν ισχύουν και τα δύο, ποιος θα ρυθμίζει το όριο;

Μετάφραση και προσαρμογή από Bloomberg, Financial Times & The Atlantic